Του ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ*
Από την πρώτη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ συμβιβάστηκε ή ακριβέστερα ηττήθηκε στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές (και ηττήθηκε κατά κράτος) υπήρχε ένα πρόβλημα που ενδεχομένως από μία άποψη, ήταν χειρότερο κι από το γεγονός της ήττας: υποστήριζε, ότι η διαπραγμάτευση έληξε νικηφόρα και ότι αυτό που βλέπαμε εμείς σαν ήττα, δεν ήταν ήττα, αλλά νίκη!
Με τον καιρό αυτή η ερμηνεία κέρδισε τόσο έδαφος, που σε συνδυασμό με το γνωστό βερμπαλισμό, ο οποίος φύεται σε όλα τα κόμματα, αλλά και την ανάγκη να απαντηθεί η κριτική της αντιπολίτευσης, έλαβε συγκλονιστικές διαστάσεις.
Περίπου ό,τι γίνεται με το τρίτο μνημόνιο, μόνο και μόνο επειδή γίνεται «από μας», αυτή τη φορά κι αν είναι το ίδιο ή και χειρότερο απ’ όσα έκαναν «οι άλλοι», είναι περίπου «θεϊκό», «φοβερό», «αποτελεσματικό», εννοείται «πάντα δίκαιο και ευαίσθητο». Σαν εκείνο το περιβόητο «success story», αλλά με αριστερή γαρνιτούρα, μπόλικη δόση παρελθοντολογίας, του κουτσογιωργακικού τύπου «δεν δικαιούστε δια να ομιλείτε» και πάει λέγοντας. Συχνά η κυβέρνηση και ορισμένοι υπουργοί της δείχνουν να πιστεύουν ή να θέλουν να μας πείσουν, ότι όσο περισσότερο μιλούν για «νίκη», τόσο πιο εύκολα θα γίνει αποδεκτό, αυτό που γίνεται με το τρίτο μνημόνιο – με το οποίο γίνονται όσα δεν μπορούσαν να κάνουν «οι άλλοι» με τα δύο πρώτα!!
Επιτομή της συμπεριφοράς και της τακτικής αυτής είναι ο Γιώργος Κατρούγκαλος. Ο οποίος μπέρδεψε την πολιτική με τη δικηγορία. Μιλά σαν συνήγορος της μνημονιακής πολιτικής και νομίζει ότι υπερασπιζόμενος την «πελάτισσά του» με σθένος και με κάθε πιθανό και απίθανο επιχείρημα, θα μας καταφέρει να πιστέψουμε την… αθωότητά της.
Έτσι μετά από εκείνα τα απίθανα που μας έλεγε για την ασφαλιστική – φορολογική μεταρρύθμιση, με την οποία ένας επαγγελματίας μπορεί να φτάσει να πληρώνει στο κράτος ακόμη και το 64% των εισοδημάτων του (!!!), τώρα υποστηρίζει, ότι χτυπά τη φτώχεια με την λεγόμενη εθνική σύνταξη των 384 ευρώ!
Είναι σαφές, ότι το ασφαλιστικό σύστημα, με τις χρόνιες παθογένειες, το χτύπημα της οικονομικής κρίσης, που εκτόξευσε την ανεργία στο 25% και τις άλλες δομικές αδυναμίες, που προκύπτουν και εξ αντικειμένου, βρίσκεται στα όριά του και ουσιαστικά υπό κατάρρευση. Δεν είναι όμως ούτε νέο, ούτε έκπληξη αυτή η διαπίστωση. Ισχύει για αρκετά χρόνια. Και πάντα το θέμα ήταν, πώς θα αντιμετωπιστεί το πρόβλημα, χωρίς κατά το δυνατόν να την πληρώσουν οι πιο αδύναμοι. Δεν επετεύχθη αυτός ο στόχος στις περσινές διαπραγματεύσεις, ούτε στη φετινή πρώτη αξιολόγηση. Το όριο των 384 ευρώ είναι εξαιρετικά χαμηλό. Προσβάλλει την ανθρώπινη ύπαρξη, αποτελεί κοροϊδία για την τρίτη ηλικία και όσους εργάζονταν επί δεκαετίες και ουσιαστικά εμπεδώνει μία αίσθηση δημιουργίας νεόπτωχων στρωμάτων. Μπορεί, θα πει κάποιος, ότι αυτό είναι το καλύτερο που μπόρεσε να κάνει η κυβέρνηση, ότι η κατάσταση που παρέλαβε στο ασφαλιστικό, δεν άφηνε πολλά περιθώρια.
Ακόμη κι αν έτσι είναι, ακόμη δηλαδή κι αν δεν υπήρχε σχέδιο, ικανότητα και πολιτικά περιθώρια για κάτι καλύτερο, ας μην το διαφημίζουν. Διότι καμιά φορά δεν είναι που πιάνεις τον άλλο στο κρεβάτι, να κάνει ό,τι κάνει, αλλά ότι σου λέει κι από πάνω, «δεν είναι αυτό που νομίζεις»!!!
Λίγη σεμνότητα και ντροπή όταν εφαρμόζουμε μνημόνιο, δεν θα έβλαπτε και πάντως θα πρόσβαλε λιγότερο τους απατημένους…
*Πηγή: protothema.gr
